Ένας μεγάλος-μικρός ποδηλάτης στo Corfu town.
Το ποδήλατο είναι η αγάπη μου. Ο μπαμπάς μου και η μαμά μου είχαν και έχουν ποδήλατα. Το ίδιο και η μικρή μου αδελφή 6 ετών.
Είμαι 12 ετών και πάω στη 1η Γυμνασίου. Το όνειρό μου ήταν: "Θα σου πάρω ποδήλατο να πηγαίνεις στο σχολείο όταν πας Γυμνάσιο.", έλεγε ο μπαμπάς μου.
Στην αρχή ήθελα αλλά δεν μπορούσα (έμενα Γουβιά), διότι και η απόσταση - μέχρι την πόλη και οι δρόμοι μου είχαν απαγορεύσει να ονειρεύομαι. Ο μπαμπάς μου με έφερνε κάθε πρωί με το car. Ήθελε δεν ήθελε, μπορούσε δε μπορούσε και λίγη γκρίνια: "Ξύπνα να προλάβουμε". Στρίμωγμα στο δρόμο. Βλέπεις όλοι μπαίνουν στην πόλη τούτη την ώρα και όλοι βιάζονται. "Δεν θα προλάβω την δουλειά μου. " Kαι ο εκνευρισμός καλά κρατεί. Πολλές φορές μου τον μεταφέρει και
άντε να κάνεις μάθημα, άντε να προσέχεις την κ…. που απαιτούσε προσοχή. Τις περισσότερες φορές καθυστερούσα και ο κύριος…"Την άλλη φορά θα μείνεις έξω. Παρεμποδίζεις το μάθημα". Όλα αυτά και πολλά άλλα ευτράπελα.
Κάποιο πρωινό ο καθηγητής κύριος Γεωργιάδης μου πρότεινε: "Αφήνεις το ποδήλατο στο μαγαζί μου στο Μαντούκι και πηγαίνουμε μαζί με τα ποδήλατά μας στο σχολείο".
Η ευκαιρία πρώτη. Με έφερνε ο μπαμπάς χωρίς καθυστέρηση στο Μαντούκι το πρωί, έπαιρνα το ποδήλατό μου πήγαινα μέσω του ποδηλατοδρόμου συνοδεία τις πρώτες μέρες- με τον κύριο Γεωργιάδη που είχε το δικό του ποδήλατο στο σχολείο. Πάντα έφτανα στην ώρα μου στο σχολείο. Το μεσημέρι με περίμενε ο μπαμπάς - άφηνα το ποδήλατο και με το car φουλ για σπίτι.
Η αδελφή μου δεν ξύπναγε με τι φωνές μας. Εγώ με τη μεγάλη μου αγάπη το ποδήλατο έφθανα στην ώρα μου με όλα τα επακόλουθα.
Στην αρχή όλα καλά. Τι ωραίος ο ποδηλατοδρόμος. Γρήγορος και προσπερνούσα τα σχεδόν ακίνητα αυτοκίνητα που σαν φίδι βαριοκινούνταν. Οι φίλοι μου εγκλωβισμένοι ζούσαν το μαρτύριο που βίωνα αρκετό καιρό πριν.
Μέσα στο ποδηλατόδρομο έμπαιναν και πεζοί-τι να κάνουν; Σε ορισμένα μέρη, πεζοδρόμιο μηδέν.
Τούτο γιατί αυτή η όμορφη πόλη μας δεν έχει πεζοδρόμια ή μάλλον έχει και μάλιστα ακατάλληλα για αυτές τις κατηγορίες των ανθρώπων. Σκεπτόμουνα πόσοι άνθρωποι εξυπηρετούνται με τον ποδηλατόδρομο. Ίσως με μερικά σημεία να είναι δύσκολος.
Αλλά να προσέχουν, με μικρή ταχύτητα τα οχήματα.
Και ενώ όλα πήγαιναν πολύ καλά οι μαθητές-ποδηλάτες, και όχι μόνο, αυξάνονταν. Αδιαχώρητο στις θέσεις πάρκινγκ. Τι ωραία!
Χαρούμενες φωνές και χαιρετισμοί με κάθε ποδηλάτη γνωστό-άγνωστο που ερχόμασταν απέναντι. Μοιάζαμε με τα μυρμήγκια που κάνουν ουρές για να εφοδιαστούν τρόφιμα για το χειμώνα. Κάποιες φορές ανεβαίναμε στα οριοθετημένα πεζοδρόμια "λίγος χώρος και για μας". Μερικοί πεζοί αντιδρούσαν αλλά - Ένα πεζοδρόμιο 5m ας έχει και 1m για ποδήλατα +4m για πεζούς
πιστεύω φτάνει. Δεν διαμαρτύρονται όμως για παρκάρισμα στα πεζοδρόμια, κλείσιμο διέλευσης οχημάτων αναπήρων, κάδοι στους δρόμους, και πολλά μαγαζιά με τραπεζοκαθίσματα που έχουν καταλάβει τα 3/4 του πεζοδρομίου κλπ.
Κάποιοι συμπολίτες μας και όχι μόνο, μου έκλειναν το ποδηλατοδρόμο παρκάροντας επάνω σε αυτόν- πλήρη ανευθυνότητα- Δηλαδή αν στη θέση μου ήταν ένα φιλικό του πρόσωπο θα διακινδύνευε την σωματική του υγεία; Κάποιες κλήσεις λίγο συνέτισαν βλέπεις. Θέλουμε το car μας
και δίπλα στην τουαλέτα αν είναι δυνατόν. "Περπατήστε λίγο. Κάνει καλό, σε σένα, και όχι μόνο. (Φυσικά, δε μιλάμε για ειδικές περιπτώσεις).
Πολλές φορές διευκόλυνα το όχημα που δεν χωρούσε λόγω παράνομου παρκαρίσματος κάποιου, και έκανα στην άκρη να πατήσει για λίγο στο ποδηλατοδρόμο. "Φυσικά αν ήταν παρκαρισμένο και εδώ άλλο όχημα τότε γίνεται το έλα να δεις στην πόλη από το διαδοχικό μποτιλιάρισμα. "
Κάποιοι μαγαζάτορες φοβήθηκαν ότι θα τους κόψει τη δουλειά. Λάθος κύριοι διότι όταν παρκάρεις μπροστά στο μαγαζί το όχημα μένει για ώρες. Πολλές φορές εμποδίζει την προέλευση, αλλά και την θέα. Μάλιστα άκουσα από καταστηματάρχη: "Από τότε που έγινε ο ποδηλατοδρόμος εμπρός
στο μαγαζί μου πολλοί είδαν πολλοί ότι υπάρχω και εγώ”.
Και εγώ πράγματι το είδα.
Όλα αυτά και πολλά αλλά που μου τυπώθηκαν ανεξίτηλα στην παιδική μου μνήμη. Ώσπου κάποια μέρα ο κ. Αντιδήμαρχος της νέας Δημοτικής Αρχής ανακοίνωσε ότι (αν καλά θυμάμαι) με λίγα λόγια
"Οι ποδηλατοδρόμοι είναι λάθος και θα….. τους...."
Μόλις το άκουσα άρχισα να κλαίω, και πώς θα πηγαίνω σχολείο. Πάλι τα ίδια; Δεν το πίστεψα. Μάλλον κάποιο λάθος έγινε. Δεν είναι δυνατόν στην πύλη της Ευρώπης και των πολλών κρουαζιερόπλοιων και κάθε είδους τουριστών να παίρνετε τέτοια απόφαση. Με ρώτησες κύριε; Εσύ μπορεί να πηγαίνεις στη δουλειά σου και όπου αλλού με το φιμέ σου car. Να κλείνεις τα παράθυρα και....
Άσε τον άλλο. να τον πατήσει το αυτοκίνητο, να αφήσει το ποδήλατο, να γεμίζουμε με πολλά car. "Λόγω οικονομικής κρίσης η συντήρηση των car είναι ελλιπής, με συνέπεια οι επικίνδυνοι ρίποι να φουλάρουν τα πνευμόνια μας. Μάλιστα λόγω της αυξημένης υγρασίας του νησιού, δεν ανεβαίνουν οι ρίποι ψηλά, αλλά μένουν στο επίπεδο του σώματός μας, και ...." Τάδε έφη ειδικός. Και τώρα με σειρά προτεραιότητας σκέπτομαι τους καταστηματάρχες, τους υπαλλήλους τους , τους αγοραστές, τους περιπατητές, τους αμέριμνους θαμώνες των κάθε café bar.... και κυρίως τα παιδιά
εμάς.... Διερωτώμαι: Ξέρετε κύριοι τι κάνετε;....καρκίνοι, πνευμονικές παθήσεις, κυκλοφοριακό χάος, ηχορρύπανση…. .Και που θα πάνε τόσα car; Απλό . Όταν έχεις μία ακτίνα 500m γύρω από τον κέντρο, παρκάρουν π.χ. 100 car. Τότε με την απαγόρευση διέλευσης- στάθμευσης κατά
περίπτωση να γίνει το παρκάρισμα σε δακτύλιο πάνω από 500m ακτίνα.
Εγώ πάντως ένα ξέρω. Το ποδήλατο και τα μάτια σας. Προσφέρει υγεία, εξοικονόμηση χρόνου και σε μένα και στους άλλους.
Παράλληλα ξεκινήσαμε ένα πρόγραμμα αγωγής με τα ποδήλατα. Πρόβες στο λιμάνι και μικρές πορείες. Δεν προσπερνάμε αυτοκίνητα.
Δεν προσπερνάμε αυτοκίνητα όταν είναι σταθμευμένα σε απόσταση μικρότερη από το ενδεχόμενο άνοιγμα της πόρτας…
Μάθαμε πολλά. Έρευνα του ΕΜΠ έδειξε ότι το 80% των Αθηναίων θα επιθυμούσε το ποδήλατο, με την προϋπόθεση να υπάρχουν οι ποδηλατοδρόμοι. Εμείς τους έχουμε και πάνε για κατάργηση- Μήπως είμαστε σε άλλο πλανήτη;
Α.Γεωργιάδης
(Καθηγητής στο 5ο Γυμνάσιο Κερκύρας)
